O liniste ca un organ intern aflat in partea opusa inimii, care pompeaza prin artere calm si voluptate, o liniste din diminetile de vara, in care te trezesti in camera de oaspeti a bunicilor si e vacanta, o liniste ca blana pisicii tale, o liniste cu totul nerusinata, mai ales ca tocmai ai citit despre citeva masacre si o sinucidere, ar putea foarte bine sa te ingrijoreze lucrurile astea, asa cum se intimpla de obicei, dar de data asta doar te intristezi putin si ramii la fel de linistit, pentru ca stii ca nu se mai poate face nimic si-asa va fi mereu.
Linistea asta a continuat toata saptamina, si cind cineva mi-a facut o surpriza intr-o marti si m-am plimbat prin oras cu un cadou mare in brate (o cutie imensa in care se gaseste, sub forma de pliante, ziare, harti, cel mai extraordinar roman grafic din ultimii ani), si cind am stat la o terasa, joi dupa-masa, si-am baut niste prosecco fara sa simt nevoia sa fac conversatie, fiindu-mi bine pur si simplu, si-n restul tuturor celorlalte zile, in asemenea hal, incit am ajuns sa cred ca linistea e o gripa care nu mai trece.
De fapt, nici n-as vrea sa treaca, as asculta You Go To My Head a lui Armstrong pina n-ar mai rezista nervos vecinii mei, as merge la cinemateca, unde nu-s aproape niciodata mai mult de cinci spectatori, as inventa un vaccin anti-neliniste pe care l-as testa mai intii pe prieteni si rude, as fredona pe strada.
Sigur, poate ca linistea asta n-a venit de nicaieri: duminica dupa-amiaza, inainte sa plec la film, am terminat de citit teribila Panta rhei a lui Vasili Grossman.
Poate ca asa se explica totul.