Singuratatea, dupa un timp mai lung, da un soi de veselie permanenta. Rizi, ii faci si pe ceilalti sa rida, sa se "distreze", sa uite, cumva, de nenorocirile lor intime, de prabusirea cotidiana intr-un dezas tru banal, prafos, interminabil... Si deodata, iarasi numai tu cu strania ta frica... parca terminind de interpretat un rol... […]